to on powinien chodzić do nich. Podczas choroby matki i po

- Tak? - Flic wzruszyła ramionami. - Może dlatego, że widziałam się
Karo była ostatnią kroplą. Ale im więcej o tym myślę, im więcej wszyscy
lustrze. — W końcu pokojówki potrafią haftować. Nie widzę
jakie prowadzi. Zwyczajne życie. Książę zrobił na niej
- Byłem u ciebie, więc wiem, że nie tak trudno znaleźć
- Tak mi przykro, Sylwio. Co mogę dla ciebie zrobić?
- Matthew! - odezwał się z góry głos Zuzanny. - Jesteśmy pod
szpitalu, mimo jawnej wrogości Flic, najwyraźniej dlatego że naprawdę
kasyna w jakimś starym łachu, nie byłabym taką sensacją,
Imogen właśnie zajrzała do Flic, która z zamkniętymi oczami
Bella opuściła apartament z suchymi oczami, ale rozpaloną twarzą, i wzburzonym sercem.
- Ale powiedziałyście, że zależy wam na poprawie stosunków.
Pierwsze, co musi zrobić, to definitywnie rozstać się
Nie uszło uwagi Jodie, że również właścicielka magazynu była pod urokiem Lorenza.

bliźniaczek to dobry temat, ale już stary, zwłaszcza siostry Caldwell. Nie żyją od ponad
którą zawsze tam trzymał. Żołądek dawał mu się we znaki, a rozmowa z Bentzem nie
się szczerze poruszony. Miał alibi, ale nie wykluczali morderstwa na zlecenie. Leland
No wreszcie. Wiedział. Pewnie kazał ją śledzić, obserwować dom. Albo jeszcze gorzej:
– Montoya będzie mnie ubezpieczał i zajmie się tobą.
– A ciebie nie – dodała O1ivia, starała się mówić spokojnie, chłodno.
Ho, ho, ma jaja! Niby co ona sobie myśli, ciągnąc mnie z język? Zadając pytania, choć
Wzruszyła ramionami, podając mu tackę, na której leżała jego komórka, portfel i klucze.
- Robimy, co w naszej mocy. - To nie wystarcza. Nie widzi pan? Macie coraz mniej czasu. Ten, kto to robi, zwiększył właśnie tempo. Lepiej wynajmiemy prywatnych detektywów. - Amando, uspokój się - rozkazał Troy. Siedział zgarbiony w rogu kanapy, splecione dłonie zwiesił między kolanami. Twarz miał zbolałą. Wyglądał jakby nie spał od wielu dni. - Nie mów mi, co mam robić. Ktoś zabił naszą matkę. I myślę, że prywatny detektyw to dobry pomysł. Najwyraźniej szaleje tu jakiś psychopata i wykańcza nas po kolei. Z jakiegoś powodu uwziął się na Montgomerych. Nikt z nas nie jest bezpieczny. Najmłodsza, Hannah, pociągała głośno nosem i ocierała łzy chusteczką. Patrzyła na Reeda jak na wroga. Caitlyn wyraźnie zesztywniała na jego widok. Oczy miała zupełnie suche. - Będą mi potrzebne państwa zeznania. - Świetnie. Myśli pan, że jedno z nas to zrobiło? - Amanda spojrzała na zegarek. - Mam dużo do zrobienia, wie pan, trzeba powiadomić kilka osób, zająć się pogrzebem... - Urwała, na chwilę wypadła z roli kobiety twardej jak skała. - Chciałabym, żeby Ian był w domu. - Proszę nas zrozumieć. Wiem, że przeżywają państwo trudne chwile, ale my musimy wykonywać swoje obowiązki. Próbujemy się dowiedzieć, co się dzieje - tłumaczył, z trudem tłumiąc irytację. Nie tylko oni mieli już tego dość. On też chciał jak najszybciej zakończyć sprawę. - Zacznijmy od pani - zwrócił się do Caitlyn. Sięgnął po dyktafon, a Morrisette otworzyła notatnik. Zanotują zeznania i spróbują zawęzić krąg podejrzanych. - Gdzie pani była zeszłej nocy około trzeciej? W pewnym sensie przykro mi z powodu matki, ale nie przyjdę na pogrzeb, więc proszę, nie próbuj mnie namawiać. Zadzwoniłabym, ale wiedziałam, że będziesz mi prawić mo-rały. Krótki e-mail od Kelly czekał na Caitlyn, gdy wróciła ze szpitala. Rozmowa z policją wyczerpała ją, traktowali ją jak podejrzaną. Potem przebijała się przez miasto w popołudniowym tłoku; zdarzył się jakiś wypadek i korki były większe niż zazwyczaj. Otworzyła dach, włączyła klimatyzację, ale mimo to wciąż rozpływała się z gorąca. A teraz, po powrocie do domu, czekało na nią jeszcze to. Świetnie. To tyle na temat poprawy stosunków w rodzinie. Matka nie żyła. Odeszła na zawsze. Czy Kelly tego nie rozumiała? W obliczu śmierci wszystko inne traciło znaczenie. Matka umarła. Caitlyn zamrugała, powstrzymując łzy. Serce jej się ścisnęło. Poradziła sobie podczas tego cholernego przesłuchania, nie załamała się, opanowała emocje, ale wracając do domu, zaczęła tracić kontrolę. Nigdy nie była ulubienicą matki, ale zachowała wiele dobrych wspomnień. Szczęśliwe lata dzieciństwa kojarzyły się właśnie z matką. Ale trzeba żyć dalej. Nie wolno poddać się rozpaczy. Nigdy nie była z matką bardzo blisko, a jednak czuła, że doznała ogromnej straty. Poszłaby pobiegać. Gdyby tylko dało się uniknąć mediów. Przeszedł ją dreszcz, gdy przypomniała sobie, jak zlecieli się do szpitala. Krwiopijcy. Najpierw policja, a potem dziennikarze. Czasami przychodziło jej do głowy, że powinna opowiedzieć detektywowi Reedowi o tej nocy, kiedy zginął Josh, powiedzieć mu o tym, jak obudziła się w zakrwawionej sypialni. I niech się dzieje co chce. Oszalałaś? Niemal usłyszała głos Kelly.
Przed chwilą jeszcze tam stała, spowita mgłą. A potem zniknęła. Jakby naprawdę
Czuję, że moje usta wykrzywia uśmiech zadowolenia, bo bez trudu czytam w nim jak w
– Donovan Caldwell. Pamiętasz? Brat bliźniaczek?
– Daruj sobie, młody. Jeśli nie zaczniesz mówić, długo nie wyjdziesz z pudła. Powiedz,
– Myśl tak dalej. Ale uważaj.
Mierzy wzrokiem mój mundur.